De ingrediënten
voor de beste cocktails

Hoe cocktails classificeren

Een cocktail betekent over het algemeen een drank die wordt verkregen door ten minste drie ingrediënten te mengen, waarvan er één alcoholisch is.

Een eerste indeling kan gemaakt worden op basis van het volume en het glas waarin ze geserveerd worden: de shots of shooters in het shotglas (3 - 6 cl), in Italië beter bekend als cicchetto; korte drankjes in een cocktailglas (9 - 30 cl) of martiniglas; medium drankjes in lage tumblers (18 - 30 cl) zoals Old Fashioned; longdrinks in hoge bekers (25 - 40 cl).

Dan komt de indeling naar structuur. De eerste cocktails, nu geclassificeerd als Ancestral, verschenen in het begin van de 19e eeuw. Deze dranken bestonden uit een basisdestillaat gezoet met suiker, of met een scheutje zoete likeuren zoals maraschino en curaçao, bitters en water of ijs. Voorbeelden van deze categorie zijn de Old Fashioned en de Sazerac.

Tegen het einde van de 19e eeuw werden vermout en andere versterkte wijnen aan de Ancestrals toegevoegd om de alcohol te dempen en complexiteit en smaak toe te voegen. Deze cocktails zijn nu geclassificeerd als Spirit-Forward of Frans-Italiaanse dranken. De ingrediënten zijn altijd gemengd en nooit geschud. Franse vermout, wit en droog, wordt over het algemeen gemengd met gin en vodka; terwijl de Italiaanse, rood en zoet, goed passen bij oude sterke dranken, zoals whisky en rum. Ze worden puur of met ijs geserveerd. Fruit komt alleen voor in de vorm van siroop of garnering: een schijfje citroen, sinaasappel of een kers in alcohol. Martini, Negroni, Americano en Manhattan maken deel uit van deze familie.

Een cocktail die alleen een alcoholbasis en een filler bevat, wordt ook wel Highball genoemd. Een van de meest gebruikte vulstoffen is frisdrank, zo erg zelfs dat Whisky & Soda waarschijnlijk een van de eerste highballs was, terwijl de bekendste Gin & Tonic en Cuba Libre zijn. Highballs met ginger ale, gemberbier en citroen- of limoensap worden Buck genoemd. De bekendste van de categorie, ooit bekend als Vodka Buck, is de Moscow Mule. Een andere subcategorie van highballs omvat cocktails gemaakt met vodka en cranberrysap, genoemd naar Cape Codder, uit de regio van de Verenigde Staten die beroemd is vanwege de teelt van deze vrucht. De Sea Breeze, de Madras, de Sex on the Beach en de Cosmopolitan behoren tot deze familie. Exotische, tropische of Tiki- cocktails kunnen ook in de categorie Highball vallen. Ze roepen exotische sferen op (Caribisch, Hawaiiaans, Polynesisch, etc.) en hun belangrijkste kenmerk is de aanwezigheid van siroop of vruchtensap. Aan het einde van de categorie kan ook de Bloody worden geplaatst, waarvan de vulling tomatensap is en waarvan de Bloody Mary de stamvader is.

Zuren bevatten een alcoholbasis, limoen- of citroensap en een derde zoet ingrediënt, zoals suiker, grenadine, triple sec of ananassap, om hun zuurgraad in evenwicht te brengen. Daiquiri, Caipirinha, Sidecar en Margarita zijn klassieke voorbeelden van zuur. Deze categorie kan Fizz en Collins bevatten, die beide frisdrank als vulmiddel gebruiken. Het verschil tussen de twee is dat de collins, geserveerd met ijs in het glas waaraan ze hun naam ontlenen, worden gemengd, terwijl de fizzes worden geschud. John Collins en Gin Fizz, die dezelfde ingrediënten gebruiken, verschillen in de manier waarop ze worden bereid.

Volgens de definitie van Gary Reagan, auteur van The Joy of Mixology, wordt een cocktail die een distillaat en een likeur bevat een Duo genoemd, terwijl bij een Trio een ander ingrediënt wordt toegevoegd, zoals suiker, honing, melk, room of kruiden aromatisch. Enkele van de bekendste duo's zijn de Black Russian, the Godfather en de Rusty Nail, terwijl de Alexander de bekendste van het trio is. In deze categorie vinden we ook de zogenaamde Dark Drinks, waarvan het hoofdingrediënt koffie is, en de Gangsters, waarvan de basis whisky, amaretto of cognac is.

Julep en pestati zijn een familie van cocktails waarvan het fundamentele ingrediënt muntblaadjes zijn, vaak geplet in het glas met een stamper, samen met suiker en limoen. De Mojito, waarvan de basis witte rum is, en de Mint Julep, bereid met barboun, vallen in deze categorie.

Met Hard Drink bedoelen we cocktails die worden gekenmerkt door een overheersende aanwezigheid van sterke drank, zoals in het geval van Long Island Iced Tea, die aanleiding gaf tot een onderfamilie van ijsthee, waar de verschillende ingrediënten worden vervangen door andere sterke dranken, likeuren of vulstoffen. Tot de Hard Drinks behoren ook Pousse-caffè of Layered Drinks, waarbij de verschillende dichtheid van de verschillende likeuren wordt benut om een meerlagige drank te creëren, variërend van twee tot zeven. De B52, bestaande uit drie lagen koffielikeur, whiskycrème en Grand Marnier, is de meest klassieke van de voorbeelden.

Champagnecocktails zijn cocktails die champagne of mousserende wijn bevatten, zoals in het geval van French 75, Mimosa, Bellini, Kir Royale.

Flip en Nog worden in plaats daarvan gekenmerkt door de aanwezigheid van een ei, dat shekarato is met de andere ingrediënten. Hoewel eiwit ook in sommige Fizzes voorkomt, is in deze categorie het ei heel. De enige cocktail in deze categorie die erkend wordt door de IBA (International Bartenders Association) is Porto Flip, maar de meest populaire is ongetwijfeld de Eggnog, een alcoholische drank op basis van melk, ei, nootmuskaat, typisch voor de kerstperiode in de wereld. Saksisch.

Een andere categorie cocktails wordt vertegenwoordigd door Punch. Deze term verwijst naar alcoholische en niet-alcoholische dranken, koud of warm te serveren, met fruit of vruchtensap. Wat Punch onderscheidt van andere cocktails, is ook het feit dat ze worden geserveerd in een grote punch bowl, waardoor het de ideale cocktail is voor feestjes. Oorspronkelijk afkomstig uit India, lijkt de naam te zijn afgeleid van het Sanskrietwoord pañca, wat vijf betekent en de ingrediënten aangeeft die nodig zijn voor de bereiding: alcohol, suiker, citroen, thee en kruiden.

Mengtechnieken

Afhankelijk van de structuur heeft elke cocktail zijn eigen specifieke mengtechniek om de ingrediënten met elkaar te mengen.

Schudden houdt in dat de ingrediënten 10-20 seconden krachtig worden geschud in een shaker gevuld met ijs. Het wordt gebruikt wanneer de cocktail is samengesteld uit ingrediënten die, met verschillende consistenties, beter met elkaar moeten worden gemengd, zoals in het geval van vruchtensappen, siropen, roomlikeuren, melk, eieren. Het resulterende mengsel kan rechtop worden geserveerd, d.w.z. in een kopje zonder ijs, of op de rotsen, in een lage beker met nieuw ijs. Het schudden kan worden gevolgd door persen, dat wil zeggen het filteren van ijs en andere restanten: in dit geval spreken we van shake en strain; als, aan de andere kant, de cocktail wordt geserveerd met geschud ijs, wordt dit een shake en pour genoemd.

De techniek om de ingrediënten in het glas te gieten en ze te mengen met een roerder of staaflepel wordt stirring genoemd. Het is delicater dan schudden en wordt gebruikt als de cocktail is samengesteld uit twee of meer sterke dranken van dezelfde consistentie die met elkaar moeten worden gemengd en verdund met een kleine hoeveelheid ijs.

Als de ingrediënten over elkaar in het glas worden gegoten, wordt het building genoemd. Het wordt gebruikt voor gelaagde dranken, waarbij de ingrediënten in lagen moeten worden geserveerd. Met deze techniek kunnen flaming cocktails worden bereid, waarvan de laatste laag, bestaande uit distillaten met een hoog alcoholgehalte, in brand wordt gestoken.

Muddling bestaat uit gemalen ingrediënten zoals muntblaadjes, limoen en suiker in een vijzel om hun essenties vrij te maken. Het wordt gebruikt voor Juleps en voor verpletterde cocktails.

Ten slotte is er een laatste mengtechniek die gebruikt wordt in de bereiding van bevroren cocktails. Deze bestaat uit het mengen van de ingredienten in een blender totdat het mengsel de consistentie van een granita krijgt.