Martini-cocktail

« Er is geen perfecte Martini, maar er is wel een Martini voor ieder van ons. Je hoeft alleen maar uit te zoeken wat het is ». Dit is wat de grote Martini Cocktail- goeroe, zegt Mauro Lotti.

Martini is in feite een van de weinige cocktails die in zijn "originele" versie de tijden, modes en fantasieën van de barmannen heeft overleefd en dit komt omdat niemand het echte recept heeft en niemand Gin Martini echt kan beheersen! Misschien is dit wel de echte kracht van de Martini-cocktail: iedereen zou graag het laatste woord willen hebben, het op zijn eigen manier willen vertellen en geloven dat ze gelijk hebben, maar niemand kan het echt ... dit is precies wat hem onsterfelijkheid geeft. Zo is er al 150 jaar discussie over de hoeveelheid vermout die nodig is (ingrediënt waar de naam van de cocktail vandaan komt), maar ieder van ons heeft zijn eigen theorie.

En om geen fout te maken, zou het goed zijn om de martini rechtstreeks te vragen hoe hij hem gediend wil hebben. Lotti, tegenwoordig vertegenwoordiger van het bedrijf Martini, heeft in de loop van de jaren veel ervaring opgedaan met enkele overtuigingen die hij blijft delen en doorgeven aan elke barman. Met name volgens de Maestro is de bar die 'plek van recreatie voor volwassenen, waar je je niet alleen voelt', wanneer kinderen naar bed gaan opent het paarse uur van de dag, het aperitief, het moment waarop volwassenen ze kunnen gaan ontladen. De martini's zijn verdeeld door filosofie van denken, maar ze hebben één ding gemeen, dat hen onderscheidt van de rest van cocktailliefhebbers zodra ze de bar binnenkomen. Ze bestellen niet uit dorst, uit verveling of besluiteloosheid. De martini nadert de balie voor een moment van welzijn. Een blik op de herkenning en goedkeuring barman, op zoek naar iemand om te vertrouwen die dat moment uniek zal maken. Dit is wat voor Martini-liefhebbers de Martini-cocktail is: een ritueel, een mythe, een legende.

Weinig zekerheden

Nu we hebben vastgesteld dat perfectie een utopie is en dat elke theorie over het recept een aporia is, kunnen we zeker bevestigen dat de veelbesproken en gevierde drank een luxe is die toegankelijk is door twee eenvoudige regels te respecteren:

1. de eerste zit in het Martiniglas , het glas staat bekend onder de naam omdat het gereserveerd is voor de bereiding van deze cocktail. De bijzondere beker heeft op zich de charme en elegantie, een luxe die ook de gedachten weerspiegelt van degenen die hem hebben besteld. Ontworpen om de tweede fundamentele regel te behouden;
2. Martini moet gekoeld geserveerd worden ! Hier maakt de vorm van de beker het mogelijk om de cocktail bij de steel van het glas te houden om te voorkomen dat de warmte van de handen de drank verhit. Sommigen bewaren gin zelfs in de vriezer, anderen zijn van mening dat contact met ijs op het moment van bereiding voldoende is. Beschouw het zoals je wilt, maar het is duidelijk dat elke Martini die minder ijskoud is, niet representatief zal zijn.

Denkfilosofieën

Al het andere ... is GEEN verveling, integendeel!

Er zijn mensen die het liever zachter hebben, zoals de supporters van Martini On The Rocks , waaronder Umberto Eco en vele andere intellectuelen. Deze, die in feite gewend zijn om het te drinken in lange vergaderingen waar gedachten en woorden voor lange uitkomen, absorberen de brute kracht van de cocktail door af en toe de ijsblokjes in het glas te draaien.

Een ander probleem betreft het " geschud, niet geroerd " waarvoor sommige martini's beweren dat als geschud de martini kouder is, maar zelfs hier gaat de strijd door en de vrijheid van denken is zo absoluut dat zelfs bij de antipoden degenen die beweren dat de Martini is alleen gemengd en dat de Shakerato alleen die van James Bond is.

Er is geen beter of slechter, er is alleen een "ander". Even anders is de Martini "uitgerust" , noch geschud, noch geroerd, maar gewoon in het mengglas gelaten om in contact te komen met het ijs en vervolgens uitgegoten om het te filteren.

Afgewerkt met vloeistoffen ... de theorieën houden niet op: degene die aan Martini moet worden toegevoegd met citroenschil geperst op het oppervlak van de vloeistof, degene die zonder olijfolie geen Martini is en degene die elke toevoeging weigert die afleidt van de ware smaak van de drank! Hier besluit de meester Lotti ondergedompeld in fantasie om Martini nog een symbool van rijkdom op te dragen: een naakte oester, geprikt in een tandenstoker, waarop de gemengde vloeistof wordt gedruppeld ( Oyster Martini ).

Vermout?

Officieel door de IBA Martini Dry genoemd, heeft de grote mythe geen uitvinder, laat staan een recept, maar het wordt algemeen geaccepteerd als een droge cocktail en wordt daarom voornamelijk gemaakt van gin en weinig, heel weinig Vermouth. Hoeveel? Net genoeg zou wat zeggen.

En ook hier laten de theorieën je sprakeloos achter: het lijkt erop dat Winston Churchill om zijn Martini voor te bereiden beperkt was tot een symbolische boog in de richting van Frankrijk, waar de Dry school Vermouths vandaan kwam. Bunuel, een andere liefhebber, was van mening dat het voldoende was dat het licht door de fles Vermouth ging om de jeneverfles te raken, en als regisseur, leider van het surrealisme, had hij misschien een beetje de realiteit geriskeerd, maar dit maakt duidelijk hoeveel aandacht aan detail wordt besteed. In veel delen van de wereld, vooral in Italië, verwacht de klant een bepaalde ceremonie in de voorbereiding, zoals een doop van gin met Vermouth, waarbij de barman alleen het ijs in het mengglas hoeft te "wassen" met Vermouth en dit vervolgens moet gooien als laatste en voeg de gin toe aan het gearomatiseerde ijs.

Dit alles is de reden waarom wordt aangenomen dat Martini geen "drinkbaar spul" is, maar dat het verteld moet worden.

De oorsprong

Er is geen documentatie over de oorsprong ervan, het is ook een legende: sommigen beweren dat het halverwege de 19e eeuw in Martinez, een stad in Californië, is uitgevonden door een lokale barman, Julio Richerlieu. Anderen beweren dat het afkomstig is van de oudste martinez-cocktail, gemaakt door Jerry Thomas, op basis van gin, vermout, maraschino en bitters (en er zijn nog steeds veel voorstanders van martini met toevoeging van bitters), een schijfje citroen en twee druppels siroop . En nog steeds degenen die geloven dat Martini zijn naam dankt aan de gelijknamige Italiaanse barman die het speciaal in 1912 voor John D. Rockefeller heeft gemaakt en degenen die echter geloven dat het eerste Martini-recept het recept is dat in 1884 door OH Byron is voorgesteld met twee schetsen van Curaçao, 2 van angostura, een half glas Gin en een half Vermouth.

Hiermee is het gemakkelijk te zeggen dat we niet weten wie de maker werkelijk is, noch wanneer hij werd geboren.